Implanty łydki

 

Obrazek: Implant łydki wypełniony żelem silikonowym. Chodzi tutaj o tak zwany anatomiczny implant.

 

Implanty z sylikonu

Obrazek: wrzecionoiwaty implant łydki wypełniony żelem sylikonowym. Na prawym końcu mogą Państwo zauważyć prześwitujące wężyki mające kształt litery U, które pomagają prowadnicy w zakotwiczeniu w czasie zabiegu wszczepienia.

Podczas gdy powiększenie piersi za pomocą implantów piersi należy do codzienności w chirurgii plastycznej, zainteresowanie zabiegiem powiększenia łydek (zob. Korekcja łydek) za pomocą implantów łydek jest wyraźnie mniejsze. Jednak przez rozwój w dziedzinie implantów piersi poprawiła się także jakość implantów łydek.

Także tutaj obecnie nie jest standardem płynny sylikon lecz żel sylikonowy. Mówi się także o spoistym żelu sylikonowym. Wytrzymałość zewnętrznej torebki jest wyraźniej większa, tak że nawet w przypadku ciężkich ucisków i uderzeń prawdopodobieństwo uszkodzenia implantu jest znikome. Implanty wytrzymują obciążenia łydki. Chropowata powierzchnia nie przyjęła się, ponieważ implanty umiejscowiane są w loży mięśniowej mięśnia brzuchatego łydki, gdzie zwłóknienie (stwardnienie tkanki na skutek wszczepienia implantu) występuje bardzo rzadko. Poza tym implanty są wkładane przez dość małe nacięcia (4 cm) na głębokość 30 cm, co nie byłoby możliwe w przypadku powierzchni chropowatej.

Poza tym najczęsciej przeszczepiane są opisane tutaj implanty łydek, które są z twardej torebki i z wypełnieniem z żelu sylikonowego. Lecz istnieją także stałe, to znaczy o stałej konsystencji, implanty gumowe, które opisane są poniżej.

Sylikon

Sylikon stosuje się w medycynie do drenaży, implantów (nie tylko implantów piersi) i do konserwacji instrumentów medycznych.

Sylikonowi przypisowano przyczynianie się do rozwoju raka piersi i chorób reumatycznych lub chorób autoimmunologicznych. To spowodowało podjęcie właśnie w USA szeroko przeprowadzonych badań, które odparły te zarzuty. W międzyczasie sylikon stał się jednym z najlepiej przebadanych materiałów w medycynie. Uchodzi on za bezpieczny materiał. Najważniejsze badania naukowe znajdą Państwo na końcu tej strony.

Forma implantów łydki

Zasadniczo przyjeły się dwie podstawowe formy, które mogą Państwo zobaczyć na obrazkach:

• anatomiczne implanty łydek: one są po jednej stronie nabrzmiałe i podkreślają w ten sposób górną jedną trzecią łydki. Sa najczęściej stosowane u mężczyzn, by podkreślić górną muskulaturę łydki. Także pacjenci, którzy po zabiegu koślawej stopy w wieku dziecięcym cierpieli na hypotrofię łydek (niedorozwój łydek) profitują dzięki tej formie.
• wrzecionowate implanty łydek: są smuklejsze od anatomicznych implantów i stosuje się je w szczególności w celu kształtowania kobiecych łydek. Dzięki tym implantom można korygować, w zależności od urazu i wielkości implantu, także środkową i dolną część łydki.

Implanty stałe, z możliwością indywidualnego dopasowania

Obok wyżej opisanych implantów łydek w wypełnieniem sylikonowym istnieją także implanty, które sa stałe, to znaczy są z sylikonu o stałej konsystencji. Te implanty można indywidualnie dopasowywać, co w przypadku deformacji łydek przez zranienia lub w przypadku operacji może być bardzo korzystne. Odpowiednie firmy produkują te implanty na podstawie odcisku z gipsu, tak że możliwe jest dość dokładne oszacowanie wymaganej formy.

Gdzie można zobaczyć zalety i wady implantów stałych, względnie wypełnionych żelem sylikonowym ?

Zalety implantów standardowych:

• Są tańsze.
• Wymagają mniejszego nakładu przy produkcji.
• Ponieważ są miękkie, często ich się nie wyczuwa
• Odcisk z gipsu jest zbędny.

Zalety stałych implantów łydek:

• Produkowane są indywiduallne formy.
• Możne je także w czasie operacji odpowiednio dociąć.

Wady: implantów standardowych:

• Istnieją tylko prefabrykowane formy.
• Nie jest możliwe kształtowanie implantu w czasie operacji.

Wady stałych implantów łydek:

• Są bardzo twarde i dlatego często wyczuwalne.
• Są wyraźnie droższe.
• Wymagają więcej nakładu przy produkcji.
• Konieczny jest odcisk z gipsu.

Rozszerzacz łydek

Także rozszerzacze łydek są implantami, które jednakże dość rzadko są stosowane. Rozszerzacze są sylikonowymi torebkami, które można napełnić przez wentyl. Rozszerzacz wszczepiany jest na miejsce w łydce, gdzie chce się uzyskać efekt napełnienia. Wentyl, który połączony jest z rozszerzaczem przez mały wężyk, jest wkładany pod skórę tak by był dobrze wyczuwalny. Można teraz tydzień w tydzień przez wentyl wlewać do rozszerzacza roztwór soli fizjologicznej, w ten sposób komora stopniowo napełnia się a implant łydki powiększa swą objętość.

Poprzez rozszerzanie rozciąga się tkanka i powstaje pusta przestrzeń służąca za miejsce dla właściwego implanta. Rozciąganie tkanki musi trwać przez ok. 6 tygodni, żeby dało trwały efekt. Ilość i prędkość wlewania zależy od tkanki, od pożądanego efektu rozciągnięcia i od odczuwalnego przez pacjenta bólu.

Kiedy ma sens zastosowanie rozszerzacza?

Zawsze wtedy, gdy mamy doczynienia z ekstremalnymi zmianami chorobowymi łydek, na przykład po zranieniach, oparzeniach i przy istniejącym już od dzieciństwa niedorozwoju łydek. W tych przypadkach brakuje tkanki, tak że nawet przy wszczepieniach średniej wielkości implantów łydki w czasie operacji mogą wystąpić poważne problemy z powodu wąskiej przestrzeni.

 Prace badawcze na temat implantów sylikonowych

 Najrozleglejsze prace badawcze na temat implantów sylikonowych przeprowadzono w dziedzinie implantów piersi. Tutaj przedstawiono prace badawcze, które są także ważne w przypadku implantów łydek, gdyż te implanty także są z sylikonu.

• Czerwiec 1999; National Academy Institute of Medicine; Wniosek końcowy: choroby tkanki łącznej, rak, choroby neurologiczne i inne systemowe dolegliwości nie występują częściej u kobiet, które mają wszczepione szlikonowe implante piersi, niż u kobiet bez tych implantów.
• 1998; Sturrock R.D., FRCP, Independent Review Group (IRG); wniosek końcowy: nie występuje związek pomiędzy implantami sylikonowymi a chorobami tkanki łącznej...
• 1998; European Committee on Quality Assurance and Medical Devices in Plastic Surgery; wniosek końcowy: pomiędzy chorobami autoimmulogicznymi lub tkanki łącznej nie zachodzi związek z implantami piersi. Poza tym zwrócono uwagę, że aktualne badania obalają złośliwe zwyrodnienia przypisywane sylikonowym implantom piersi.